Αν εξαιρέσεις το τελευταίο διήγημα, που ξεφεύγει πολύ από όλη τη συλλογή κι είναι για μια γριούλα που έχει Αλτσχάιμερ και νιώθει τη ζωή της να αλλάζει όταν της αναγγέλλουν τηλεφωνικά ότι κέρδισε το ΛΟΤΤΟ (λάθος κλήση ήταν τελικά) και βλέπουμε την άδεια και μοναχική ζωή της πώς θα την άλλαζε αν γινόταν τώρα πλούσια και πόσα πράγματα θα έκανε, αν και στιγμή δεν παύει να νιώθει ανασφάλεια για το τι θα κάνει μόνη της, όλα τα άλλα κείμενα ήταν τόσο μεταφυσικά, μεταφορικά και παραβολικά που με χάσανε. Γραφή συμβολική, συντετμημένη, με κοφτές φράσεις, σχεδόν προφορικές, πολλά μηνύματα πίσω από τις γραμμές αλλά πού να τρέχεις τώρα να σκάβεις, γενικά δεν με αγγίζουν τόσο πολύ τα μη ρεαλιστικά, αρκεί να είναι καλογραμμένα. Κάτι έπρεπε να αξίζει και η Επικηδείου πονήματος συνηγορία, με ένα περιστατικό στην αρχαία Ελλάδα, μπροστά στην Εκκλησία του Δήμου, αλλά δεν με συγκράτησε. Γενικώς προσπεράστε το.